1

"Мае вусны - вусны народа: лiшне груба i шчыра кажу я маiм шаўкавiстым трусiкам. I яшчэ больш чужое маё слова ўсiм чарнiльным душам i пiсучым лiсам.

Мая рука - рука дурня: гора ўсiм сталам i сценам i ўсяму, дзе ёсць месца пад пiсанiну i мазню!

Мае ногi - ногi каня; я iмi скачу i чвалую на злом галавы, па палях уздоўж i ўпоперак, як чорт рады хуткаму бегу.

Мой страўнiк - цi ж не страўнiк арла? Бо найбольш любiць ён ягнячае мяса. Далiбог, гэта страўнiк птушкi.

Выкармлены няшчодрай простай ежай, заўсёды гатовы да лёту, гатовы ў неба такi я: як жа мне быць не птушкай?

Да таго ж я варожы Духу Цяжару - гэта ўва мне таксама птушынае; праўда бо, смяротная, непрымiрная, спрадвечная мая варожасць! О, куды толькi не лётала i дзе толькi не блукала мая варожасць!

Цяпер я магу пра гэта спяваць i хачу спяваць: хоць я адзiн у пустым доме i давядзецца спяваць толькi сваiм вушам.

Ёсць, вядома, iншыя спевакi, у каго толькi ў поўным доме голас мякчэе, рука робiцца вымоўнай, позiрк - выразным, а сэрца - чуйным: але на iх я не падобны.